Кризата си го направи своето, за разлика од минатите години, речиси на половина беа дојдени вистинските фанови. Затоа во прес центарот кога се следеа полуфиналињата и финалето немаше вжештена навивачка атмосфера, дури и немаше знамиња како порано.
А кога станува збор за прес центарот, тоа беше адаптирана спортска сала. Секој сам си носи лаптоп, оваа година немаше компјутери, но затоа организаторот освен што овозможи целосен бесплатен транспорот, туристички тури, разглед низ град, возење со брод, влез во музеи и поефтин билет на најпосетуваниот. Оној на АББА (првите шведски евровизиски победници во 1974 година) на акредитираните им подари сим картички со неограничена важност и со неограничено зборување низ Шведска, интернет, смс и илјада бесплатни минути кон цела Европа.
Во прес центарот дел од спонзорите, козметички фирми, нудеа услуги на шминкање и ставање на леќи во боја а тие си избираа свои модели.
Над 400 волонтери преубави млади лица, ви беа на располагање насекаде низ салата, за некоја информација, помош, гардероба. По недоодните ходници на Глобе арената навидум немаше никој и не се чувствуваше „параноичен страв и заштита од тероризам“. Но прв момент, дури и да ја заклучите вратата од тоалетот а сметате дека тоа е невозможно некој да го видел и забележал дури и на камера, веднаш се појавува обезбедувањето.
Правилата мора да се следат, па дури и тоа правило дека на белите гарнитури во прес центарот може да јадете, пиете, да се испружите, да ги качите нозете горе, да се одмарате, но не смее да заспиете.
Можете и да се гушкате, ако имате со кого. Ако немате, тоа го прави момчето задолжено за “бесплатна прегратка“. Free hugs беа негова специјалност, тој самоинцијативно шеташе низ прес центаор и ги гушкаше сите кои му дозволуваа.